‘In Rotterdam gaat alles een tikkeltje langzamer’

Gyor, je bent betrokken bij Paarse Vrijdag. Waarom besloot je je daarvoor in te zetten? 

Eerder heb ik met het Wereldmuseum samengewerkt en ben al jaren werkzaam in de kunst- en cultuursector. Musea is daar dan ook een groot onderdeel van. Ik grijp elke kans aan om ervoor te zorgen dat de wereld een stukje meer gelijk word. Paarse Vrijdag bestaat al een tien jaar, maar is toch nog een redelijk onbekend concept. Het moet net zo bekend zijn als Pride. Het gaat over solidariteit voor de gemeenschap. Het is goed dat er nu meer aandacht voor is. Zo kunnen ook niet queer mensen, door het dragen van paars laten zien dat ze ons een warm hart toedragen. Het is belangrijk voor iedereen uit elke sector om te tonen dat ze ons accepteren en zien. Een groot gedeelte van de mensen weet nog niet wat het is. Deze campagne helpt erbij om Paarse Vrijdag verder op de kaart te zetten. Dat is mooi een doel.

In je instagrambio staat ‘celebrating queer blackness’. Waarom vind je het belangrijk om dat op deze manier uit te dragen? 

Ik ben zowel queer als black. Als je alleen queer bent heb je bijvoorbeeld nog je white privilige. Of een ander privilege. Maar als je helemaal links van het ‘linkse hoekje’ zit, beleef je de wereld toch anders. In de queer-gemeenschap is er racisme. Maar als je in het ‘zwarte hoekje’ zit, speelt homofobie weer een rol. Het ligt allemaal veel dieper. Ik vier mijn Queer Blackness omdat het een groot gedeelte van mij is.

Zie je het vertellen van wie je bent ook iets als een echte missie van jou? 

Het is best wel gesplitst. Social media speelt hier een rol bij. Instagram is voor mij een platform waar ik de positieve kant wil highlighten. Ik post Queer joy en deel allerlei leuke verhalen. Maar met mijn werk zit ik in een andere hoek. Dat is wat meer educational. De balans van vieren hoe ver wij zijn gekomen en aan de andere kant het werken aan mijn missie, is heel mooi.

(Tekst gaat door onder de foto)

Ik kan me voorstellen dat het erg veel energie kan kosten. Word je nooit moe van de strijd? 

Ja, ik word er heel vaak heel moe van. Wat ik probeer te onthouden is dat ik veel hoop heb in de wereld en mensen. Dat ik geloof dat niet alle mensen van binnen slecht zijn. Dat geeft mij de kracht om door te gaan. Daarnaast ben ik ook gewoon een mens en soms kom ik ook gewoon niet op social media, omdat ik het mentaal niet aan kan. Of werk ik niet met bepaalde klanten.

Hoe gaan wij in Rotterdam met gender om? 

In Rotterdam gaat alles net een tikketje langzamer. De movement, bewegingen en de politieke overtuiging. Ik heb heel mijn leven in Rotterdam gewoond en vooral in Amsterdam gewerkt. Rotterdam is een stad van ‘doe maar normaal dan doe je gek genoeg’. Zolang je niet te gek doet is er niets mis. Maar mensen vinden hier al gauw dat je ergens een issue van maakt. Dat is het probleem. Ik wil 24/7 mezelf zijn. Want mag ik nu bijvoorbeeld wel homo en zwart zijn? En ook buiten het huis? Langzamerhand krijgt het wel steeds meer aandacht en steeds meer mensen spreken zich uit. Maar als ik het vergelijk met andere steden of landen, dan lopen we best wel achter. Het Wereldmuseum is de eerste organisatie in Rotterdam waar ik een genderneutrale wc heb gezien. Ik vraag mij dan echt af hoe dit zo lang heeft kunnen duren. Rotterdam is een multiculturele stad, maar nog geen internationale. Er zijn nog stappen te maken op het gebied van gender en seksualiteit, maar ik heb hoop dat het goed komt.

Met Pride Radio zet je jezelf ook al een tijd in voor jouw gemeenschap. Wat heeft dit tot nu toe opgeleverd? 

Ik heb Pride radio opgezet in het eerste jaar van corona. Dat was ook het eerste keer in twintig jaar dat de Pride niet doorging. Zoals ik eerder zei, ik ben voor het vieren van Queerness en Blackness. Dus vond ik het zonde om de grootste viering van het jaar dan niet door te laten gaan. En zocht ik naar andere manier om queer-artiesten zichtbaarder te maken. Ik kwam er toen achter dat ik er eigenlijk maar weinig kende. Toen ben ik samen met mijn online netwerk gaan zoeken. De verwachtingen waren vrij laag. Maar uiteindelijk heb ik zoveel artiesten gesproken over de problemen waar ze tegenaan lopen. Er is zoveel discriminatie in de muziekindustrie. Je wordt nog steeds niet getekend bij een label als je besluit om queer-muziek te maken. Of als je een videoclip maakt, waarin mannen van elkaar houden. Ik heb toen veel interviews hierover gedaan en kwam erachter dat deze representatie in de muziekindustrie echt nodig is. Mensen waren net zo geschrokken als ik dat er zo weinig queer-artiesten zijn. Ik had inderdaad nooit een videoclip gezien waar mannen met elkaar zoenen. En dan heb ik nu een platform met meer dan driehonderd van dat soort video’s. Dan ga je toch bij jezelf nadenken waarom je dat niet op TV ziet. Daarom ben ik blij met de samenwerking tussen Pride Radio en het Wereldmuseum in het kader van Paarse Vrijdag. Dat zo een groot instituut laat zien dat wij er mogen zijn, en helemaal op onze eigen manier zonder compromis.